Sevgili blog arkadaşlarım,sorunun ana kaynağı olmaktan utanıyorum,ama bana ve diğer insanlara bir şeyler olduğu gerçek,bende bu yüzden ahmet kayanın sevdiğim bir şarkısının sözünü başlık ederek yazıma başlıyorum.Bu yazı hem yorumlarınıza bir cevap olur hemde sorunu analız etmiş oluruz diye yazılmış bir yazıdır.Henüz on yedi yaşındayken bir humanist idim insanları çok seviyordum,çünkü bende bir insandım,
sırf bu yüzden henüz hayatımın baharındayken kendimi halkıma ve insanlığa hiç düşünmeden adamıştım.İnsanların daha özgür bir dünyada yaşaması için emekçilerin kanının asalaklar tarafından emilmemesi için ve tabiki bağımsız bir türkiye için.O yıllarda insanların çok zeki olduğunu düşünüyordum ,öyle ya ben çocuk olmama rağmen bu kadar düşünebiliyorsam büyükler neler düşünürdu allah bilir.Henüz o yıllarda öyle olmadığını anlamaya başladım meğerse gerçekte düşünebilen insan sayısı çok azdı ama umutlarım vardı görmeyenlere gösterirsem,bilmeyenlere anlatırsam her şey düzelir diye de düşünüyordum tıpkı gencecık
yaşında benim kadar şanslı olamayıp ölen bir çok arkadaşım gibi.Ama hiç bir şey benim düşündüğüm gibi olmadı ,dünyada ki sınıflar ortadan kalktı burjuvalar işçileri hatta köylüleri bile burjuvalaştırdı artık proleterya
yoktu grevler daha fazla burjuva olmak içindi !kapitalizm görevini kusursuz yapmıştı gerçek burjuvalar sahtelerini bir köleye dönüştürmüştü artık insanlar daha fazla burjuva olabilmek için çalıştıklarını zannediyordu
aslında sadece faturaları ödeyebilmek için çalıştıklarını farkedemiyordu.Küçük burjuva aydınları artık yoktu kültürlü avrupa bile kayıtsız bir topluma dönüşmüştü küresel faşizm dünyaya tamamen hakim olmuştu.Benim gençliğimde bile az olan düşünebilen insan sayısı neredeyse bitirilmişti kapitalizmin dünyayı fiziksel olarak bitirmeside cabası.Evet sevgili arkadaşlarım benim iyi olma ihtimalim sizce varmıdır?belki sizler durumunuz itibariyle dünyanın iyi tarafında yaşayabiliyorsunuz,dünyanın iyi tarafında yaşamak umutlarınızıda canlı tutabilir,
yanlış anlamayın lütfen belki bende sizin yerinizde olsam aynısı olabilirdim.İnsan umut ettikçe yaşar umutları tükenmiş bir insanın yaşama ihtimali varmıdır?Blogda kendi egomuzu tatmin ederek yada çok az sayıda olan bizlerin birbirine umut aşılayarak yaşaması ne kadar uzun olabilirki işte sorun bu.Bir yandanda halen yazıyor olmam var o da tamamen acabadan kaynaklanan bir şey ,acaba bazı şeyleri görüyor olmam o şeylerin sorumluluğunu taşımam gerektiği anlamınamı geliyor ?!.
sırf bu yüzden henüz hayatımın baharındayken kendimi halkıma ve insanlığa hiç düşünmeden adamıştım.İnsanların daha özgür bir dünyada yaşaması için emekçilerin kanının asalaklar tarafından emilmemesi için ve tabiki bağımsız bir türkiye için.O yıllarda insanların çok zeki olduğunu düşünüyordum ,öyle ya ben çocuk olmama rağmen bu kadar düşünebiliyorsam büyükler neler düşünürdu allah bilir.Henüz o yıllarda öyle olmadığını anlamaya başladım meğerse gerçekte düşünebilen insan sayısı çok azdı ama umutlarım vardı görmeyenlere gösterirsem,bilmeyenlere anlatırsam her şey düzelir diye de düşünüyordum tıpkı gencecık
yaşında benim kadar şanslı olamayıp ölen bir çok arkadaşım gibi.Ama hiç bir şey benim düşündüğüm gibi olmadı ,dünyada ki sınıflar ortadan kalktı burjuvalar işçileri hatta köylüleri bile burjuvalaştırdı artık proleterya
yoktu grevler daha fazla burjuva olmak içindi !kapitalizm görevini kusursuz yapmıştı gerçek burjuvalar sahtelerini bir köleye dönüştürmüştü artık insanlar daha fazla burjuva olabilmek için çalıştıklarını zannediyordu
aslında sadece faturaları ödeyebilmek için çalıştıklarını farkedemiyordu.Küçük burjuva aydınları artık yoktu kültürlü avrupa bile kayıtsız bir topluma dönüşmüştü küresel faşizm dünyaya tamamen hakim olmuştu.Benim gençliğimde bile az olan düşünebilen insan sayısı neredeyse bitirilmişti kapitalizmin dünyayı fiziksel olarak bitirmeside cabası.Evet sevgili arkadaşlarım benim iyi olma ihtimalim sizce varmıdır?belki sizler durumunuz itibariyle dünyanın iyi tarafında yaşayabiliyorsunuz,dünyanın iyi tarafında yaşamak umutlarınızıda canlı tutabilir,
yanlış anlamayın lütfen belki bende sizin yerinizde olsam aynısı olabilirdim.İnsan umut ettikçe yaşar umutları tükenmiş bir insanın yaşama ihtimali varmıdır?Blogda kendi egomuzu tatmin ederek yada çok az sayıda olan bizlerin birbirine umut aşılayarak yaşaması ne kadar uzun olabilirki işte sorun bu.Bir yandanda halen yazıyor olmam var o da tamamen acabadan kaynaklanan bir şey ,acaba bazı şeyleri görüyor olmam o şeylerin sorumluluğunu taşımam gerektiği anlamınamı geliyor ?!.